Rozdział trzeci

Killian nie mógł uwierzyć w to co się stało. Właśnie stał przytulając swoją najlepszą przyjaciółkę, której nie widział od dwóch lat! Odsunął ją od siebie, ale tylko kawałek, wpatrywał się w jej oczy, a później zaczął badać całą twarz blondynki. Wyglądała fantastycznie. Jeszcze lepiej niż wcześniej, chociaż mogło to się wydawać niemożliwe. Chciał się odezwać, powiedzieć, że cieszył się ogromnie, że znów ją zobaczył, że wróciła.

- Peier! – doszedł go głos Luci, który wysiadł z samochodu i spojrzał na przyjaciela. Vivienne jak porażona prądem ocknęła się z amoku i zaciekawieniem spojrzała na blondyna. – Zaraz jakiś idiota zrobi z twojego samochodu garaż!

- Nie wierzę – zaśmiał się pod nosem. – Vi, musimy porozmawiać.

- Przyjedź do mnie później – powiedziała znów patrząc na przyjaciela. – Teraz leć – posłała mu uśmiech.

Niechętnie oddalił się od blondynki i wrócił do swojego czarnego Audi. Zerknął jeszcze kilkakrotnie w stronę niskiej osóbki i wsiadł do środka.

Pół godziny później wpadł do domu niczym burza. Za nim, powolnym krokiem szedł Elliott, który mruczał pod nosem, że jego brat jest kretynem. Dwudziestolatek nie zważał na to, popędził przez salon i stał już na schodach, kiedy zatrzymała go matka. Zawsze musiała wszystko wiedzieć, byłaby chyba najszczęśliwsza, gdyby jej synowie opowiadali jej o wszystkim. Wiedział, że musiała zauważyć tę zmianę nastroju, bo kiedy wychodził nie wyglądał na zadowolonego, a teraz zarażał ludzi swoim uśmiechem.

- Coś się stało? Gdzie tak pędzisz? – zapytała.

- Jak to co się stało? Vivienne wróciła – odpowiedział poszerzając jeszcze bardziej uśmiech. – Ci dwaj debile nie dali nam pogadać, więc się przebieram i lecę do niej.

- To cudownie! – ucieszyła się, bo zawsze lubiła Vivienne, która od dziecka sporą część czasu spędzała właśnie w domu Peierów. Traktowała ją jak własną córkę. – Powiedz jej, żeby koniecznie wpadła, muszę ją wyściskać. Jak się czuje?

- Wygląda świetnie, lepiej niż wtedy.

- No cóż… Teraz to kobieta – uniosła kąciki ust.

Killian nic nie odpowiedział, tylko szybko wszedł pod prysznic, a później przebrał się i wyszedł z domu. Tak bardzo za nią tęsknił, codziennie myślał tylko o niej, zastanawiał się jak się ma i co u niej słychać. Kiedy zobaczył ją, na początku nie mógł uwierzyć, pomyślał, że jego umysł płata mu figla, ale nie… To była ona, cała i zdrowa. Cóż, Luca miał rację. Teraz wiedział, że powinien zadzwonić do przyjaciółki, ale to już nie miało znaczenia. Znów była i na dodatek była zdrowa. Właśnie dlatego szczerzył się jak głupi, siedząc w swoim samochodzie.

~*~

- Marudzisz – powiedział zirytowany Killian i wywracając oczami podążył za przyjaciółką. Szła brzegiem jeziora w jasnej zwiewnej sukience. – Nikt nas nie zobaczy! – powiedział uradowany, ale blondynka spojrzała na niego z uniesionymi brwiami.

- Znajdź sobie dziewczynę – zaśmiała się i założyła kosmyk włosów za ucho. – Jesteśmy przyjaciółmi, nie pocałuję cię.

- Chcę tylko potrenować – jęknął. – Nie poproszę przecież o to kogoś innego!

- Matko, Peier. Jesteś straszny – wywróciła oczami i przyśpieszyła krok. – Nie wolałbyś pierwszy raz całować się z kimś na kim ci zależy?

- Jesteś jedyną dziewczyną na której mi zależy. Jako przyjaciółce oczywiście – szybko się poprawił. – Jeden całus – uniósł palec wskazujący do góry.

- Jeden – wreszcie się zgodziła, a brunet aż podskoczył z zadowolenia. – Nikt się nie dowie? – zapytała, a chłopak pokiwał głową z szerokim uśmiechem.

Zbliżyła się do niego i złożyła krótki pocałunek na jego rozgrzanych ustach. Nie zdążył nawet zamknąć oczu.

~*~

Leżała na hamaku z zamkniętymi oczami. Jej myśli błądziły dookoła Killiana, którego przypadkiem spotkała godzinę wcześniej. Zdziwiło ją to, że od razu wylądowała w jego ramionach. Mimo, że chciała tego, chciała, żeby wszystko wróciło do normy, nie spodziewała się tego. Sama nie była pewna dlaczego. Może dlatego, że jeszcze nie tak dawno uważała, że przyjaciel wymazał się ze swojego życia, że zaczął życie bez niej? To ją bolało, chciała żeby wszystko było jak kiedyś. Jak się przekonała, nie wymazał jej ze swojego życia, co więcej, wydawał się szczęśliwy, gdy ją zobaczył. Uśmiechnęła się do siebie.

- Dobry wieczór, panno Keller – usłyszała znajomy głos i szybko otworzyła oczy.

Chwilę później obok niej leżał brunet, poczuła się jak kiedyś. Kiedy byli dziećmi często wspólnie leżeli na hamaku, spychając się wzajemnie. Tym razem nie mieli takiego zamiaru.

- Nie za wygodnie, panie Peier? – zachichotała i spostrzegła, że przyjaciel przygląda się jej badawczo. Zmarszczyła brwi. – Co jest?

- Po pierwsze, mama chciała, żebym ci powiedział, że musisz do nas wpaść, bo chce cię wyściskać – wywrócił oczami. – Po drugie, sprawdzam czy to na pewno ty.

- Sklonowali mnie, wiesz? – tym razem to ona wywróciła oczami.

- Kiedy wróciłaś? – zapytał, ignorując jej poprzednią wypowiedź. Spojrzała na niego, przygryzając wargę i westchnęła. – Jesteś tu już od jakiegoś czasu – stwierdził smutno.

- To było trudne. Chciałam do ciebie zadzwonić, ale… - urwała. – Nie dzwoniłeś od kilku miesięcy, myślałam, że o mnie zapomniałeś.

- O tobie nie da się zapomnieć, moja mała Vivienne – posłał jej uśmiech. – Pamiętasz?

~*~

Siedziała na kanapie w salonie państwa Peier. Obok niej siedziała rozanielona mama Killiana i Elliotta, która od kilkudziesięciu minut próbowała dowiedzieć się wszystkiego o pobycie Vivienne za granicą. Dziewczyna cieszyła się widząc kobietę, bo zawsze miały dobry kontakt. Czasami robiły wspólnie zakupy świąteczne, bo jak to było powszechnie wiadome, panna Keller znała najlepiej starszego z Peierów.

- Muszę jeszcze dziś zawieść do szpitala kartę choroby – blondynka powiedziała, wzdychając. – Miałam nadzieję, że raz na zawsze pożegnam się ze szpitalami, ale niestety.

- Rozumiem, że będziesz miała robione badania co jakiś czas.

- Tak, pierwsze są za trzy tygodnie. Strasznie się denerwuję, bo jakby coś poszło nie tak… znów musiałabym wyjechać – spuściła wzrok.

Nie mogła za wszelką cenę do tego dopuścić. Poprzedni wyjazd kosztował ją wiele, a teraz, kiedy wróciła w końcu do w miarę normalnego życia, nie mogła pozwolić na powtórkę.

- Wszystko będzie dobrze – poczuła ciepłą dłoń na ramieniu. – Włosy to masz chyba dłuższe niż przedtem – zmieniła temat.

- Szybko mi urosły – uniosła kąciki ust i spojrzała na zegarek na nadgarstku. – Muszę już jechać do tego szpitala, mój lekarz właśnie zaczyna pracę. Miło było z panią porozmawiać.

- Wzajemnie, Vivienne. Tak się cieszę, że wróciłaś – uściskała ją po raz trzeci tamtego popołudnia. – Killian też się cieszy, w ostatnim czasie był naprawdę załamany. Teraz, kiedy wróciłaś, odżył.

~*~

W czasie długiej przerwy, razem udali się w swoje tajne miejsce. Uwielbiali tam przebywać, nikt im nie przeszkadzał, ani nie chciał do nich dołączyć. To nie tak, że byli kompletnymi odludkami, ale to właśnie ich towarzystwo było im najbardziej potrzebne przez większość czasu.

Siedmioletni Killian od kilku minut z ożywieniem opowiadał o jego nowo odkrytej miłości, a dokładnie o skokach narciarskich. Vivienne ledwo nadążała za słowami wypowiadanymi z prędkością światła. Nie do końca wiedziała co to za dyscyplina sportowa i na czym polega, ale przyjaciel obiecał, że wszystko jej wytłumaczy.

- Zobaczysz, zostanę skoczkiem! – powiedział z szerokim uśmiechem. – Będę latał na najpiękniejszych skoczniach, a Ty będziesz ze mną jeździła na każdy konkurs.

- To chyba bardzo niebezpieczne – odezwała się dziewczynka z długim blond warkoczem. – Nie boisz się?

- Vi, proszę cię – powiedział poważnie. – To najlepsza frajda!

- Frajda? Że się możesz połamać? – jej ton przypominał matczyny.

- Pff – prychnął i skrzyżował ręce. – Jak się umie skakać, to się nie łamie.

- To się najpierw naucz – zaśmiała się pod nosem, wyobrażając sobie Killiana uczącego się czegokolwiek.

- Jeszcze się zdziwisz! – powiedział urażony, ale chwilę później uśmiechnął się szeroko i kontynuował swój wywód na temat „najpiękniejszego sportu zimowego”.


***
Hej! :)
Oddaję w Wasze ręce trzeci rozdział. Jest kompletnym dnem, ale obiecuję, że już tak beznadziejnie później nie będzie!
Mimo wszystko, czekam niecierpliwie na Wasze opinie
Buziaki :*