Rozdział ósmy

Przez całą drogę powrotną miał w głowie mętlik. Wszystkie myśli z ostatnich dni kotłowały się w jego głowie. To wszystko nie miało tak wyglądać! Nie miał się zakochiwać w Vivienne, a ona miała być zdrowa. Mieli pojechać na wakacje, wypocząć… A teraz co? Szlag wszystko trafił! Miał ochotę krzyczeć i płakać. To nie tak miało być… Wszystko miało być dobrze, ale nie było. Czuł się bezsilnie. Kiedy tylko powrócił do Szwajcarii, jedyne czego chciał to pojechać do Vi, przytulic ją i powiedzieć, że razem przez to przejdą, poradzą sobie.

Bo poradzą sobie. Nie zostawi jej w tej sytuacji i nie pozwoli jej wyjechać. Już raz ją stracił, nie mógł pozwolić na powtórkę. Nie, kiedy wiedział, że to ona była powodem, dla którego wstawał każdego poranka, dla którego wciąż żył. Miał dla kogo.

Kiedy tylko zjawił się w domu na podwórku ujrzał brata, który popisywał się przed… Vivienne. Rozłożył materace pod liną i pokazywał blondynce tricki jakich się nauczył. Killian prychnął. Jego młodszy brat był dziecinny, mimo że miał już osiemnaście lat.

Mimo wszystko ucieszył się widząc przyjaciółkę, stęsknił się za nią. Nie widziała go więc skorzystał z sytuacji i podszedł do niej od tyłu.

- Dzień dobry – szepnął przy jej uchu, aż podskoczyła.

Kiedy się odwróciła zauważyła uśmiechającego się w jej stronę bruneta. Od razu się do niego przytuliła. Killian poczuł jak jego serce wariowało. Objął ją jeszcze mocniej i gdyby mógł nie wypuszczałby jej już nigdy. Elliott wywrócił oczami, kiedy oboje odeszli od niego i weszli do domu. Dwudziestolatek przywitał się z matką, pokrótce opowiedział o zgrupowaniu, a potem złapał przyjaciółkę za rękę i pociągnął do swojego pokoju. 

- Zaprzyjaźniasz się z Elliottem? – zapytał, kiedy zamknął za sobą drzwi. Spojrzał na blondynkę z uniesionymi brwiami, a ta wywróciła oczami.

- Czekałam na ciebie, Elli dotrzymywał mi towarzystwa – wzruszyła ramionami. – Jak było?

- Dobrze

- Po prostu „dobrze”? – zapytała, kiedy usiadł na łóżko.

- To nie ma teraz znaczenia, Vi. Ważniejsza jesteś ty, twoje zdrowie. Musisz mi wszystko powiedzieć, co się działo, jak się czujesz, co z…

- Przestań – przerwała mu i usiadła obok. – Nie zrozum mnie źle, ale będzie co będzie. Zanim pójdę do lekarza, nie chcę o tym myśleć. Chcę żyć.

- Chodź tu – objął ją i pogładził o włosach. – Wszystko będzie dobrze, robaczku

- Robaczku? – odsunęła się od niego i spojrzała w jego oczy. Killian czuł jak się rozpływał pod jej spojrzeniem. – Poważnie?

- Ewentualnie żabko

- Zostańmy przy robaczku – zachichotała. – Kiki?

- Hm?

- Jeśli… no wiesz… jestem znów chora, przejdziesz przez to ze mną? – zapytała i złapała za jego koszulkę, a potem zaczęła ją marszczyć w swoich dłoniach. – Boję się

- Przejdę – uniósł jej podbródek. – Przejdę z tobą, Vi. Nie zostawię cię samej w takiej chwili.

- Tak bardzo się boję – przytuliła się do niego, a z jej oczu zaczęły wypływać słone łzy.

~*~

Kiedy wróciła do domu, poczuła napływający strach. Bała się, znów była przerażona. Kiedy nie było obok niej Killiana, czuła się jak mała dziewczynka zagubiona w supermarkecie. Gdy było obok… Wszystko było jak powinno. Chciała móc mieć go obok siebie przez cały czas, ale to było niemożliwe.

- Co to jest? – nagle przed nią pojawiła się matka z kartką w dłoni. Blondynka spojrzała na nią ze strachem. Nie chciała, żeby rodzicielka dowiedziała się o wynikach badań. – Myślałaś, że to przede mną ukryjesz? Vivienne… - zawiesiła głos. – Powiedz coś

- Co mam ci powiedzieć? Nie chciałam, żebyś wiedziała – spuściła wzrok. – Z tak wielu rzeczy zrezygnowałaś dla mnie, dla mojego zdrowia.

- Ty jesteś najważniejsza – podeszła do niej i przytuliła się. – Jesteś moim życiem, Vivienne. Nie żałuję niczego w moim życiu. Ciebie tym bardziej, mimo że twój ojciec… Szkoda słów.

- Chciałabym, żebyś sobie kogoś znalazła, zakochała się… Jesteś przecież seksowną mamuśką – zaśmiała się i spojrzała na matkę.

- Och, Vi… Teraz to ty jesteś najważniejsza

- Mówisz jak Killian – westchnęła i odsunęła się. – Nie chcę takiego traktowania. Nawet jeśli znów jestem chora… Nie chcę, żeby ludzie traktowali mnie ulgowi, wszyscy się nade mną litowali. Chcę być jak inni.

- Nigdy nie będziesz jak inni

~*~

- Gotowa? – w progu pokoju Vivienne ustał brunet i wpatrywał się w przyjaciółkę jak w obrazek. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się szeroko. Był jedyną osobą, której towarzystwo w ostatnim czasie poprawiało jej humor. Przejechała dłonią po sukience o kolorze brzoskwini i podeszła do Killiana. – Ładnie wyglądasz

- Dziękuję – uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Ty też. Pasujesz do mnie. Chodźmy na te urodziny – powiedziała i wyminęła go.

Szedł za nią i nie mógł się powstrzymać. Spojrzał na jej ciało. Raz. Drugi. Jestem stracony. Kiedy tylko pojawili się na miejscu, powitał ich Luca. Dookoła roiło się od ludzi. Jeszcze więcej niż poprzednio. Vivienne poczuła niepokój, ale nie miała pojęcia czym było on spowodowany. Poczuła ulgę dopiero, gdy Peier objął ją ramieniem. Impreza trwała w najlepsze. Po wielu namowach, Killian zgodził się napić. Vi nie miała mu tego za złe, nie mógł sobie wszystkiego odmawiać ze względu na nią. Sporo czasu spędziła z Celine, która obchodziła właśnie dziewiętnaste urodziny. Rozmawiały, śmiały się. Czuły się świetnie w swoim towarzystwie.

- Jesteś taka urocza – Celine zaśmiała się. – Gdybym była lesbijką...

Vivienne zaśmiała się i na chwilę przymknęła powieki. Zdecydowanie Celinie nie powinna pić. To nie mogło kończyć się dobrze. Nie mogło.

- Vi! – usłyszała znajomy głos, a kiedy odwróciła się zauważyła kompletnie pijanego Killiana. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Podszedł do niej, a kiedy poczuła zapach alkoholu skrzywiła się.

- Jesteś nawalony

- I szczęśliwy – zarechotał i objął ją. Od razu się odsunęła.

- Wracamy do domu – powiedziała w pewnym momencie. Sama nie wiedziała co powinna myśleć w tamtej chwili. Była na niego zła, nie powinien tak nieracjonalnie pić. Przecież był sportowcem! – Ruszaj się.

- Matka mnie zabije – zaśmiał się, kiedy wpakowała go do samochodu. – Może pojedziemy do ciebie?

Usiadła za kierownicą, chociaż nie powinna. Przecież nie miała prawa jazdy. Jeździć potrafiła, ale co stałoby się, gdyby zatrzymała ich policja? Odetchnęła głęboko i odpaliła silnik. W drodze do domu Peier ciągle coś bełkotał, śmiał się i opowiadał o czymś, ale blondynka nie potrafiła go zrozumieć. Zaparkowała pod domem i razem z pijanym brunetem weszła do domu. Pani Keller już spała, więc jej córka mogła chociaż oszczędzić sobie trudu tłumaczenia się. Zaprowadziła przyjaciela do swojego pokoju. Położył się na łóżko i znów zaczął coś mówić.

- Chodź tu, moja mała blondyneczko – powiedział.

- Cicho, rozbieraj się, głupku – do ręki wzięła swoją piżamę i wyszła do łazienki. Miała nadzieję, że kiedy wróci Peier będzie już grzecznie spał. Och, jakie będzie jego zdziwienie rano, gdy obudzi się przy niej. Przebrała się i wróciła do sypialni. Po całym pokoju porozrzucane były ubrania skoczka. Westchnęła i wślizgnęła się pod kołdrę obok bruneta.

- Pocałuj mnie – powiedział z zamkniętymi oczami. – Pocałuj mnie, Vivienne.

- Śpij i przestań gadać – pisnęła i odwróciła się tyłem do niego. Przez długi czas czuła jego oddech oraz dłonie we włosach, a w głowie wciąż słyszała jego pijaną prośbę. Pocałuj mnie

~*~

Rano obudził się z rozdzierającym bólem głowy. Jakie było jego zdziwienie, kiedy zorientował się, że nie jest w swoim pokoju. Nie był w swoim łóżku. Na podłodze leżały jego porozrzucane rzeczy. Bał się odwrócić. Nie miał pojęcia, kto był obok. Chociaż pomieszczenie wydawało się takie znajome…

- Vi?! – krzyknął przerażony, dostrzegając przyjaciółkę. – Co ja tu robię?

- Nawaliłeś się, ot co tu robisz

- Ale jak? Kiedy? Gdzie mój samochód? Gdzie moje kochanie? – z jego ust wydobył się potok słów. Kompletnie nic nie pamiętał. W jego głowie była wielka czarna dziura.

- Przed domem jest. Przywiozłam cię i nie obdrapałam nawet twojej dzidzi – wywróciła oczami i usiadła.  

- Przecież nie masz prawka

- Ktoś musiał zabrać ten twój pijany tyłek do domu.

- Czemu leżymy w jednym łóżku? – podrapał się po głowie. Przecież chyba do niczego nie doszło… Nie powiedział jej… Chyba.

- Bo jakbym zostawiła cię na kanapie to mama na zawał by zeszła – zachichotała. – Spokojnie, nie dobrałeś się do moich majtek – wywróciła oczami i znów się zaśmiała. – Wstawaj, ja zrobię jakieś śniadanko.

Kiedy wyszła z pokoju, odetchnął z ulgą. Nie miał kompletnie pojęcia co się wydarzyło poprzedniej nocy, nie powinien tyle pić i tracić nad sobą kontroli. Miał przecież opiekować się swoją przyjaciółką. Spędzić z nią czas, być. A jak się skończyło? A w łóżku się skończyło. To nie było tak, że nie chciałby skończyć w łóżku z Vivienne, ale nie chciał w ten sposób i w tym czasie. Skarcił się za myśli, które zaczynały krążyć wokół niebezpiecznego tematu.

***
Witam!
Jest i ósemka. Co myślicie? Podoba się czy nie? (:
Jeszcze trochę pomęczymy naszych bohaterów, a co! Nikt nie powiedział, że będzie łatwo.
To do kolejnego, buziaki :*