Rozdział czternasty

Nie mógł spać. Kręcił się z boku na bok z zamkniętymi powiekami. Coś nie dawało mu spokoju. Westchnął i wyciągnął dłoń w stronę miejsca, w którym powinna być Vivienne. Powinna, bo nikogo tam nie znalazł. Otworzył oczy i usiadł, a potem rozejrzał się dookoła. Dopiero po chwili dostrzegł uchylone drzwi łazienki. Nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie zapalone światło. Coś musiało być nie tak. Wyszedł z łóżka i wszedł do pomieszczenia obok, gdzie dostrzegł Vi siedzącą na zimnych płytkach. Głowę miała spuszczoną, a nogi podciągnęła pod brodę. Podszedł do niej i usiadł obok. Dopiero wtedy podniosła głowę i spojrzała na niego zapłakanymi oczami.

- Hej, co jest? – zapytał szeptem i założył jej za ucho kosmyk włosów. Pokręciła głową i przytuliła się do niego mocno. Objął ją i posadził na swoich kolanach. Zaczął ją głaskać po plecach, chciał sprawić, żeby się uspokoiła, żeby wszystko znów było dobrze. Nie miał pojęcia co się stało, ale nienawidził ją widywać w takim stanie.

- Miałam koszmar – powiedziała po kilkunastu minutach, kiedy już się uspokoiła. – To było takie realne. Wiem, że to głupie… Płakać przez sen, ale znów mi się śniło, że cię straciłam.

- Ćśś – szepnął, przytulając ją jeszcze mocniej do siebie. – Nie stracisz mnie, obiecuję. Jesteś całym moim światem, wiesz?

Odsunęła się od niego i uniosła kąciki ust do góry. Podniosła się i wyciągnęła do niego dłoń.

- Chodźmy spać, Kiki – powiedziała i chwilę później razem z brunetem leżała w łóżku. Przytuliła się do niego. – Kocham cię – złożyła czuły pocałunek na jego ustach, na co chłopak się uśmiechnął.

- Nawet nie wiesz jak bardzo ja kocham ciebie – przejechał nosem po jej policzku. – Śpij, Vivi.

Zamknęła oczy i wtuliła się jeszcze bardziej w bruneta, który pocałował ją w głowę i także zamknął oczy.

~*~

Kiedy wrócił z treningu zastał blondynkę na balkonie. Stała oparta o barierkę i wpatrywała się w ocean. Killian uśmiechnął się do siebie i podszedł do niej. Objął ją i pocałował w policzek. Dziewczyna zadrżała.

- Hm? – oparł podbródek o ramię ukochanej.

- Twoja mama dzwoniła – powiedziała i odwróciła się przodem do niego.

- Stęskniła się za synkiem? – wywrócił oczami, ale widząc minę Vivienne, spoważniał. – Co się stało?

- Elliott miał wypadek – westchnęła.

- Jaki wypadek?

- Twoja mama była roztrzęsiona i nic nie zrozumiałam. Oddzwoń do niej

Wyciągnął telefon i wybrał numer do matki. W tym samym czasie Vivienne weszła z powrotem do pokoju i usiadła na łóżko. Wzięła do ręki swój telefon i westchnęła. Minął już tydzień, a jej rodzicielka zadzwoniła do niej zaledwie raz. Do tego pierwszego dnia. Nie raz próbowała z nią porozmawiać, ale ta ją zbywała.  Dziewiętnastolatka nie miała pojęcia o co chodziło. Po kilku minutach wrócił także Killian. Położył się obok blondynki i pociągnął ją w swoją stronę.

- I co? – zapytała, kiedy leżała wtulona w niego.

- Nic poważnego się nie stało. Na początku było dużo krzyku, krwi, ale skończyło się jednym złamaniem – powiedział i po chwili pocałował ją. – Stęskniłem się za tobą.

- Byłeś tylko na treningu – zaśmiała się.

Brunet wpił się w usta blondynki i przekręcił ją tak, że była pod nim. Całował zachłannie jej usta, a kiedy jego ręka wylądowała pod jej koszulką, dziewczyna odsunęła go od siebie.

- Muszę ci o czymś powiedzieć – usiadła i poprawiła ubranie. Spojrzał na nią uważnie. Nie miał pojęcia o co chodziło. Już drugi raz mu nie pozwoliła. – Chodzi o to, że… że… Ech, no… Ja nigdy

- Naprawdę? – uśmiechnął się szeroko i położył dłoń na jej policzku. – Nie masz się czym przejmować, Vivi – przysunął się do niej i delikatnie ją pocałował. – Cieszę się, że będę pierwszy i może ostatni.

- Mam taką nadzieję – uśmiechnęła się, a do tej pory rumiane policzki wróciły do naturalnego koloru. Poczuła się pewniej i dlatego też teraz to ona całowała go zachłannie. Poczuła dziwne ciepło na dole podbrzusza. Nie myślała jednak o tym, kiedy była tylko ona i Killian. Brunet delikatnie ułożył ją na łóżku i zjechał ustami do jej szyi, a później także na dekolt. Dłonie Vivienne błądziły po plecach skoczka, a w miejscach, gdzie go dotykała poczuł przyjemne mrowienie. Peier pociągnął Keller do góry i zdjął z jej ciała błękitną koszulę i pomógł jej w pozbyciu się swojej. Znów ją położył i pocałował bliznę na jej brzuchu. Delikatnie gładził przy tym jej skórę, na której pojawiła się gęsia skórka. Kiedy ustami doszedł do spodenek rozpiął je, zdjął i rzucił za siebie. Kiedy byli już całkowicie nadzy znów całował jej usta. Killian Spojrzał w jej oczy i kiedy skinęła głową delikatnie rozszerzył jej nogi i równie delikatnie wszedł w nią. Z ust blondynki wyrwało się westchnienie. Brunet przyśpieszył, a ona tworzyła usta i znów westchnęła. Rozkoszowała się tym co jej dawał. Objęła jego plecy dłońmi i całkowicie mu się oddała. Wspólnie pokonywali drogę ku spełnieniu. Kiedy oboje niemal w tym samym czasie je osiągnęli z ich gardeł wydobyły się zduszone jęki.

- Tak strasznie cię kocham – Killian szepnął  wprost w jej włosy, kiedy już leżeli wtuleni w siebie.

- Ja ciebie też, Kiki. Zawsze będę – uniosła kąciki ust i przytuliła się do niego jeszcze bardziej. Zamknęła oczy i chwilę później zasnęła.

~*~

Na śniadaniu usiadła z Celine i wspólnie przyglądały się jak Killian i Luca wysyłają w ich stronę uśmiechy. Zawodnicy wraz z trenerem rozmawiali o efektach swojej tygodniowej pracy. Blondynki wróciły do jedzenia i rozmowy.

- I jak było? – Celine poruszyła brwiami i lekko szturchnęła Vivienne. Ta spojrzała na nią zdziwiona. – Och, nie udawaj. Następnym razem zamknijcie drzwi balkonowe, proszę. Luca przez was też nabrał ochoty – wywróciła oczami, a Vi poczuła jak na jej policzki wkradają się rumieńce. – Biorąc pod uwagę jacy jesteście zmęczeni, musiało być dobrze.

- Celine – jęknęła. – Daruj sobie.

- Nie śmieję się, cieszę się. Nigdy nie był taki szczęśliwy – powiedział i spojrzała na Killiana, który ziewnął. – I zmęczony

Keller uniosła brwi, ale nic już nie powiedziała. Wróciła do spożywania śniadania. Po kilku minutach tuż obok niej pojawił się Peier, który pocałował ją w policzek i usiadł obok.

- Co dziś robimy? – zapytał, kiedy i Egloff do nich dołączył.

- Plaża – Celine uśmiechnęła się i przybiła piątkę z Vivienne.

- Co? Znowu będziecie się smażyć? – Luca opadł na oparcie. – Nie możecie się czasem poruszać?

- Jak nie chcecie to nie musicie z nami iść. Znajdziemy jakieś towarzystwo. Pełno tam przystojnych Hiszpanów – Vi zaśmiała się i puściła oko do Celine.

- Nie wiem jak ty, ale ja idę z nimi – Killian objął swoją dziewczynę, która tylko wywróciła oczami.

Zaraz po skończonym śniadaniu udali się do swoich pokojów, aby przebrać się przygotować do wyjścia. Vivi wyjęła strój i skierowała się do łazienki.

- Możesz się tu przebrać. Widziałem cię już nago – uśmiechnął się szeroko. Blondynka popukała się w czoło i zniknęła za drzwiami. Killian westchnął i położył się na łóżku, kiedy usłyszał dźwięk telefonu dziewczyny. Wziął go do ręki i zauważył nową wiadomość.

- Twoja mama do ciebie napisała! – krzyknął.

- Odczytaj – usłyszał, więc posłusznie otworzył SMS-a, przeleciał wzrokiem po tekście.

- O Boże…

***
Cześć! (;
Jest i czternastka. Wiecie co jest śmieszne? Piszę o szwajcarskich skoczkach w Hiszpanii na obozie przygotowawczym, a wiecie gdzie oni teraz naprawdę są? No w Hiszpanii na obozie... :D
Dobra, czytajcie i podzielcie się ze mną swoimi opiniami, a ja lecę trochę u Was nadrobić :)
Ściskam ;*