Rozdział piętnasty

Siedziała ze spuszczoną głową, nie mówiąc nic. To była krótka wiadomość, zawierająca jedynie dwa słowa, ale uderzyła w nią z ogromną siłą. Nie płakała, już dawno wyczerpała pokłady łez. Nie mogła w po prostu to uwierzyć. 

- Vi? – poczuła ciepłą dłoń Killiana na swoim ramieniu. Usiadła na jego kolanach i przytuliła się mocno do niego. – To jeszcze nic pewnego, słyszysz?

- Wiem, po prostu… – westchnęła. – Boję się, bo jeśli to prawda to nie mam pojęcia co się ze mną stanie. Nie wiem czy poradzę sobie, co ważniejsze… Nie wiem czy mama sobie poradzi

- Nie znam silniejszych osób niż ty i twoja mama – pogłaskał ją po głowie. – Mam powiedzieć Luce i Celine, że nie idziemy?

- Idziemy – odsunęła się od niego i wstała. Poprawiła koszulkę i uśmiechnęła się.

- Mówiłem ci, że jesteś piękna? – także wstał i objął ją.

- Tylko kilka razy w ciągu tej godziny – zaśmiała się. – Chodźmy.

Kiedy wyszli wraz z Celine i Lucą z hotelu i udali się w stronę plaży, przytuliła się do jego boku i poczuła jego usta w swoich włosach. Uśmiechnęła się pod nosem. Była szczęściarą. Spojrzała na idących obok niej przyjaciół, którzy trzymali się za dłonie. Blondyn mówił coś z podekscytowaniem, a jego ukochana tylko się uśmiechała. Przez ostatnie tygodnie Vivienne zaprzyjaźniła się zarówno z Celine jak i jej chłopakiem. Mogła na nich liczyć w każdej chwili. Nigdy nie miała przyjaciółki, a teraz się to zmieniło. Cieszyła się, bo miała z kim porozmawiać na tematy, których Killian nie rozumiał.

- A co to, striptiz? –usłyszała śmiech Celine, kiedy zdejmowała z siebie spodenki. Uniosła brwi do góry i pokazała jej język.

- Chciałabyś

- Chciałabym – westchnęła i się zaśmiała. - Chciałabym kiedyś spróbować z dziewczyną…

- Że, ze mną?  - zdziwiła się Keller machając swoją koszulką przed twarzą Steinmetz. – Właściwie…

- Będziemy mogli popatrzeć? – wyszczerzył się Luca, na co oberwał od swojej dziewczyny w głowę.

- Zboczeńcy – Vivienne wywróciła oczami. – Chodź, Peier – złapała dłoń bruneta i razem weszli do wody. Kiedy tylko oddalili się od brzegu, poczuła jak skoczek obejmuje ją w pasie i przysuwa do siebie.

- Głupie jesteście, wiesz? – zaśmiał się do jej ucha, gdzie później złożył pocałunek. – Ale się cieszę, że macie tak dobry kontakt ze sobą.

- Ty i Luca też do najmądrzejszych nie należycie! – zaśmiała się i ochlapała go.

~*~

Czas spędzony na Teneryfie minął im w zastraszającym tempie. Killian starał się robić wszystko, żeby Vivienne nie myślała o tym, czego się dowiedziała. W swoim życiu przeszła i tak wiele. Do tego ta sytuacja… Przecież wszystko miało być już dobrze. Byli parą, dziewczyna była zdrowa, a teraz to. Kompletnie nie wiedział co robić.

- Vi, wstawaj. Jesteśmy już na miejscu – zaczął ją budzić. Zaraz po wylocie z wyspy, zasnęła.

- Już? – przetarła oczy i spojrzała na bruneta. Zakryła usta dłonią, kiedy ziewała. Pokiwał głową i ucałował jej czoło. - Elli przyjedzie po nas?

- Na pewno już jest.

Tak jak powiedział, tak było. Młodszy Peier czekał już na nich. Kiedy tylko zobaczył, że jego brat trzyma dłoń blondynki, zrobił zdziwioną minę. Czyżby wreszcie, po tych wszystkich latach, obudził się w nim mężczyzna?

- Hej, młody – Vivi przytuliła się do osiemnastolatka i pocałowała go w policzek.

- Wreszcie nabrałaś kolorków – powiedział i szturchnął ją łokciem. – Chodźcie.

Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę domu Keller, która przez niemal całą drogę myślami była gdzie indziej. Wciąż myślała o matce. Czy nie wystarczyło, że już raz przez to przechodziły? Tyle, że tym razem miały zamienić się miejscami. Kiedy znalazła się już pod domem pożegnała się z braćmi Peier i ruszyła do środka.

- Hej – weszła do kuchni, gdzie zastała rodzicielkę. Od razu się do niej przytuliła. Trwały tak zdecydowanie zbyt długo jak na zwykłe przywitanie. – Poradzimy sobie, mamo. Poradziłyśmy sobie, kiedy ja byłam chora… Teraz…

- Będę musiała wyjechać, Vi – przerwała jej. Blondynka odsunęła się i spojrzała na matkę ze zdziwieniem. – Tamta klinika, w której byłaś mnie przyjmie.

- Ale mamo…

- Ty tutaj zostaniesz, a ja wyjadę – westchnęła. – Będzie dobrze. Teraz mów jak było?

- Było… cudownie – uśmiechnęła się szeroko. – Tam jest tak pięknie, mamo. Jest jeszcze coś…

- Ty i Killian jesteście parą – powiedziała na co blondynka otworzyła usta. – Wybacz skarbie, ale znam cię zbyt dobrze. Mam nadzieję, że traktuje cię dobrze.

- Jest cudowny – powiedziała rozmarzona.

~*~

Leżał w łóżku z telefonem w dłoni. Od kilkunastu minut próbował dodzwonić się do Vi. Zaczynał się już martwić, ale postanowił spróbować ostatni raz. Po kilku sygnałach odebrała.

- Nie możesz dać mi w spokoju się wykąpać? – usłyszał zirytowany głos dziewczyny, która po chwili się zaśmiała. – Już się stęskniłeś?

- Martwiłem się, bo nie odbierałaś. A kąpać to się możesz jedynie ze mną

- Chyba za dużo przebywasz z Lucą – zaśmiała się. – Poczekaj chwilę, ubiorę się i oddzwonię.

- Jesteś naga? – zapytał, a jego wyobraźnia zaczęła pracować na najwyższych obrotach.

- Jestem w ręczniku – znów usłyszał jej śmiech.

- Gdybym tam był, już byś go nie miała – powiedział układając się wygodniej w łóżku.

- Na całe szczęście jesteś u siebie. Czekaj – powiedziała i rozłączyła się.

Westchnął. Obóz minął zdecydowanie zbyt szybko, wciąż chciał mieć Vi w swoich ramionach każdej nocy. Zdecydowanie nie miałby nic przeciwko, gdyby miał budzić się przy niej każdego ranka. Uśmiechnął się do siebie, wspominając cudowne dni w Hiszpanii. Nie zauważył, kiedy znów zadzwoniła. Odebrał po dłuższej chwili i przyłożył telefon do ucha.

- Już jestem – powiedziała wesoło. – Wiesz co?

- Co takiego?

- Moja mama się domyśliła, że jesteśmy parą – uśmiechnął się słysząc jej zadowolenie. – Powiedziała, że błyszczą mi oczy i wyglądam na szczęśliwą.

- A jesteś szczęśliwa? – zapytał.

- Myślałam, że to oczywiste. Tak, jestem.

- Ja też – uniósł kąciki ust do góry. – No właśnie… Jak tam?

- Mama mówiła, że ma miejsce w klinice, w której ja byłam. Wyjeżdża – była smutna, ale wcale się temu nie dziwił. Los jej nie oszczędzał.

- Wszystko będzie dobrze, rozumiesz? – powiedział, kiedy doszły do niego słowa blondynki. – Ale ty nie wyjeżdżasz, prawda?

- Nie – odpowiedziała, a brunet był niemal pewny, że się uśmiechnęła. – Twoi rodzice wiedzą o nas?

- Nie sądzę. Wystarczy, że Elliott wie – wywrócił oczami. – Śpiąca? – zapytał, słysząc jak ziewa.

- Troszkę. Obrazisz się jak pójdę spać?

- Wynagrodzisz mi to jakoś.

***
Hej, misie ♥
Dziś piętnastka, więc jesteśmy już blisko końca. Wraz z pojawieniem się epilogu tutaj, u Stefana i Julii pojawi się pierwszy rozdział (spokojnie, do tego jeszcze trochę :D). Przy okazji, zapraszam tam na prolog. :)
Dzisiejszy rozdział to kompletna klapa. Przepraszam :C
Do kolejnego!
Trzymajcie się, buziaki :*