Rozdział czwarty

Siedział na mostku, wpatrując się w oddalone góry. W głowie mu huczało, nie mógł zrozumieć jak to wszystko mogło potoczyć się w ten sposób. Nie chciał, żeby wyjeżdżała, ale jeszcze bardziej nie chciał, żeby to o czym się dowiedział było prawdą. Nie miał pojęcia czy poradzi sobie bez przyjaciółki. Zawsze przy nim była i mógł liczyć na jej pomoc w każdym momencie swojego zaledwie osiemnastoletniego życia. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Nigdy nawet nie myślał o tym, że pewnego dnia jej zabraknie, że ich drogi w jakiś sposób się rozejdą.

Nagle usłyszał kroki, a chwilę później ktoś usiadł obok niego. Wiedział, że to Vivienne. Otworzył oczy i spojrzał na nią, miała podkrążone oczy i wyglądała koszmarnie. Ostatnio schudła, chociaż normalnie była szczupłą osobą.

- Kiki, nie martw się – powiedziała, unosząc kąciki ust. – Będzie dobrze, wrócę.

- To ja powinienem cię wspierać, a nie odwrotnie – pokręcił głową. – Nie chcę cię stracić.

- Nie stracisz, na zawsze będę twoją przyjaciółką.

Blondynka zdjęła ze swoich stóp buty i umoczyła końce palców. Ledwo dosięgała do wody. Peier przyglądał się jej uważnie. Podświadomie myślał o tym, że być może już nigdy nie będzie mu dane spędzanie czasu z Vi. Nie chciał jednak dopuszczać do siebie tego typu myśli. Był XXI wiek, technologia i medycyna były na naprawdę wysokim poziomie.

Nie zauważył nawet, kiedy Vivienne się do niego przytuliła. Objął ją szczelnie swoimi ramionami. To był jeden z tych momentów, kiedy wiedział, że nie mógł już pomóc blondynce. Nic kompletnie nie mogło poprawić tej beznadziejnej sytuacji.

- Kiedy już wyjadę – zaczęła, kiedy odsunęła się od bruneta. – Chcę, żebyś był szczęśliwy. Nie zadręczaj się, po prostu żyj jakby nie było jutra. Skacz i  kochaj, Kiki.

- Nie mogę, Vivi – spuścił wzrok. – Nie będę umiał.

~*~

Stała przed lustrem w swoim pokoju. W tafli zwierciadła widziała szczupłą dziewczynę o lekko falowanych włosach i błękitnych oczach. Na swoje ciało nałożyła niebieską rozkloszowaną sukienkę, na stopy wsunęła czarne sandałki. Przekręciła głowę w bok, zastanawiając się czy nie powinna jednak ubrać spodni. Nie często chodziła w sukienkach, nie była ich wielką fanką, ale skoro Killian kazał jej ubrać się ładnie, postanowiła się przełamać. Kiedy usłyszała jak matka ją woła wiedziała, że już za późno na jakiekolwiek zmiany. Z łóżka zabrała czarną torebkę i zeszła do salonu, gdzie zastała rodzicielkę i przyjaciela rozmawiających i śmiejących się.

- Nie przeszkadzam? – zaśmiała się melodyjnie.

Wzrok zgromadzonych w pomieszczeniu momentalnie przeniósł się na dziewczynę. Pani Keller uśmiechnęła się do córki, a po chwili zniknęła w salonie. Killian spojrzał na przyjaciółkę z lekko uchylonymi ustami. Zmierzył ją wzrokiem i na krótką chwilę zatrzymał się na jej odsłoniętych nogach. Vivienne uniosła brwi do góry i czekała na jakiś komentarz z szerokim uśmiechem. Okręciła się dookoła, sprawiając tym samym, że Peier powrócił swoimi myślami i podarował szczery uśmiech blondynce. Vi wywróciła oczami, kiedy wróciła do nich matka dziewczyny z aparatem w ręku. Dziewczyna wiedziała, że została skazana na „sesję zdjęciową”.

- Ustańcie razem – powiedziała przysuwając bruneta do blondynki.

- Mamo, nie idziemy na studniówkę tylko na imprezę

- Nie byłaś na studniówce, więc muszę jakoś wypełnić tę lukę w albumie.

Killian objął przyjaciółkę i przysunął się jeszcze bliżej do niej, a na jego twarzy zagościł uśmiech. To samo po chwili zrobiła Vivienne.

- Bawcie się dobrze – kobieta po czterdziestce pożegnała „parę”, odprowadzając ich do drzwi. – Ach, Vi… Pamiętaj, nie możesz…

- Wiem, mamo – przerwała jej córka. – Nie będę piła, spokojnie. Jestem odpowiedzialna. Pa – uśmiechnęła i ucałowała policzek kobiety.

- Do widzenia – Peier posłał kobiecie uśmiech, a kiedy tylko zamknęły się za nim i jego przyjaciółką drzwi, zaśmiał się. – Twoja mama wciąż mnie przeraża.

- Nie jest taka straszna – wywróciła oczami i wsiadła do czarnego samochodu przyjaciela.

- Wszystko przez to, że mnie raz nastraszyła – na miejsce kierowcy opadł brunet, wzdrygając się na wspomnienie. Vivienne zachichotała. – Nie śmiej się, to było straszne.

- Rzeczywiście – powiedziała ironicznie. – Nie musiałeś być taki łatwowierny, wiesz? Jak byś poruszył czasem tą swoją zakręconą czupryną, wiedziałbyś, że to był żart.

- Miałem dziesięć lat i przed kolejne pięć bałem się wszystkich kotów, bo myślałem, że to zmutowani genetycznie kosmici

- Czy ty słyszysz jak beznadziejnie to brzmi? – znów się zaśmiała.

Kiedy pojawili się już przed domem należącym do państwa Egloff, impreza jeszcze się nie zaczęła. Mogli dostrzec jedynie kilka osób. Kiedy szli w stronę przytulającej się pary, Killian znów rzucił spojrzenie na przyjaciółkę.

- Mówiłem ci już, że ładnie dziś wyglądasz? – wyszczerzył się.

- Dziękuję, ty też nie najgorzej.

Spojrzała na niego. Rzeczywiście, wyglądał dobrze. Miał na sobie czerwoną koszulę w kratkę, a pod spodem jakiś t-shirt. Wzrok przeniosła na Lucę i jego towarzyszkę. Egloffa zdarzyła poznać już poprzedniego razu, kiedy się widzieli. Dziwiło ją to, że jeszcze dwa lata temu nie przyjaźnił się tak z Peierem. Jego dziewczyna była tylko trochę niższa od niego, więc wzrostem pokonywała Vivienne, który przyzwyczaiła się już, że w towarzystwie była zwykle tak zwanym krasnalem.

- O, Kiki i Vivi! – zawołał rozpromieniony blondyn. Chłopacy się przywitali, a obie blondynki prawie w tym samym momencie spojrzały na swoich towarzyszy wyczekująco. – A, no tak. Celine to Vivienne. Vivienne, Celine.

- Miło cię poznać – odezwała się Celine.

- Mi ciebie również – Vi odpowiedziała jej uśmiechem.

Impreza trwała w najlepsze, wszyscy bawili się świetnie. Mimo, że nie mogła pić, nie czuła się z tym źle. Zdrowie było dla niej najważniejsze. Jeden nieuważny moment i wszystko znów mogło powrócić i to ze zdwojoną siłą. Zdała sobie sprawę z tego jak wiele ją ominęło, kiedy z szerokim uśmiechem oberwała ludzi dookoła. Dziewczyna Luci okazała się świetną osobą i od razu polubiła się z Vivienne.

Kiedy powoli ludzie robili się coraz bardziej rozgadani i otwarci, zdecydowała się ochłonąć. Przeprosiła Celine, z którą spędzała ostatnie kilkadziesiąt minut i udała się w stronę huśtawki. Usiadła i spoglądała na wszystkich zgromadzonych. Czuła się zadziwiająco dobrze, tak jak dobrze nie było już od dawna.

~*~

Stał i rozmawiał z braćmi Egloff, kiedy zorientował się, że nie dostrzega przyjaciółki. Rozejrzał się dookoła i zmarszczył brwi, kiedy dostrzegł samotnie stojącą Celine. Od razu przez głowę przeszły mu niezbyt przyjemne myśli. Podszedł do dziewczyny kumpla i, kiedy dowiedział się, że Vivienne chciała chwilę pobyć sama zaczął jej szukać. Dostrzegł ją niedługo później na huśtawce. Wpatrywała się właśnie w śmiejącą się do rozpuku szatynkę.

- Szukałem cię – powiedział, siadając obok. – Miałaś dosyć Celine?

- Nie – zachichotała. – Chciałam sobie trochę pomyśleć, pooddychać w miarę czystym powietrzem – zaczęła bawić się swoimi chudymi palcami, na których znajdował się pierścionek, który kiedyś dostała od swojej matki. Była jej największą pamiątką.

- Źle się czujesz? – zapytał z troską, wpatrując się z dziewczynę, na której twarzy po tym pytaniu pojawił się uśmiech. Lubił widywać ją w takim wydaniu. Podniosłą na niego swój wzrok i pokręciła przecząco głową.

- Wręcz przeciwnie. Dawno nie czułam się tak dobrze. Zdałam sobie właśnie sprawę, że naprawdę dużo mnie ominęło.

- Imprez? – uniósł brwi i się zaśmiał.

- Widoku pijanej Celine, która zdradziła mi kilka sekretów – roześmiała się wesoło. – Chodzi mi o to, że kompletnie nie znam się na życiu młodych ludzi. Poprzednie dwa lata spędziłam w klinice, a tam większość ludzi była na emeryturze.

- Och, nauczę cię bawić się jak przystało – puścił jej oko.

- Wiesz, że jesteśmy jedynymi osobami tu, które są w stu procentach trzeźwe? Chociaż słuchając Celine wcale nie żałuję, że mi nie wolno – zaśmiała się, wkładając za ucho jasne kosmyki. – Widziałeś tamtą dziewczynę, jak się na ciebie patrzy? Wpadłeś jej w oko – ruchem głowy wskazała na rudowłosą piękność, która dosłownie pożerała Peiera wzrokiem. Spojrzał na nią i się roześmiał. – Znasz ją?

- Kto jej nie zna? – odpowiedział jej pytaniem. – Ma na koncie więcej jednorazowych numerków niż Ammann zwycięstw.

- Nie jesteś chętny? – szturchnęła go i uniosła kąciki ust. – A może masz już to za sobą?

- Niestety ani ja ani Luca nie daliśmy się jej – powiedział z udawanym smutkiem.

~*~

Kiedy wychodzili z imprezy część gości już spała w najróżniejszych zakamarkach podwórka, druga część powoli zbierała się do opuszczenia imprezy. Co poniektórzy mieli z tym niemały problem. Celine wraz z Lucą zniknęli w domu i od pewnego czasu nikt ich nie widział. Pascal, starszy o dwa lata brat Luci, starał się chociaż trochę posprzątać, chociaż szło mu to co najmniej słabo.

- Jak się bawiłaś? – Killian zapytał, kiedy jechali z powrotem do domu dziewczyny.

- Świetnie! Musisz mnie koniecznie jeszcze gdzieś zabrać – powiedziała uradowana, przez co na usta chłopaka wkradł się uśmiech.

- Nie ma sprawy – spojrzał na nią na chwilę i dostrzegł jej zmęczenie. – Tylko mi nie zaśnij, nie mam ochoty wnosić cię do twojego domu. Jakby mnie twoja mama zobaczyła… – wzdrygnął się.

- Zawsze mogłabym się tu przespać – ziewnęła. – Wygodnie tu masz.

- To samo mówił Luca chwilę przed tym jak zwymiotował mi na deskę rozdzielczą – wywrócił oczami. – Moja ukochana śmierdziała przez tydzień.

- Twoja ukochana? – zaśmiała się i wyprostowała się. Peier pogłaskał kierownicę i jego usta rozszerzyły się w uśmiechu.

- Tylko ona ma klucz do mojego serca

- Zapamiętam – znów ziewnęła. – Daleko jeszcze? Gdzie my w ogóle jesteśmy?

- Musiałem jechać inną drogą, jakiś wypadek był – wyjaśnił. – Już jesteśmy – dodał po chwili, kiedy podjechał pod dom Keller.

- Dziękuję za świetną noc – odpięła pas i pocałowała bruneta w policzek.

- Cała przyjemność po mojej stronie – uniósł kąciki ust.

- Powiedz Elliotowi, że się zgadzam. On już wie na co – wysiadła z samochodu i spojrzała jeszcze na przyjaciela, który wciąż się uśmiechał.

- Jest szansa, że powiesz mi na co?

- I co jeszcze? – zaśmiała się. – Pa, Kiki.

- Pa, Vivi.

***

Hej, dzisiaj znów wcześniej. :)
Zostawiam Was z rozdziałem czwartym, gdzie tylko jedno wspomnienie. Powoli się rozkręcamy, mam nadzieję, że się Wam spodobało.
Trzymajcie się, całuję :*